غم تو اعماق روح من را می سوزاند؛ مادر غمگین من افغانستان!

آژانس میسان – همسر یک شهید «محمدجعفر حسینیوی درباره شهدای حادثه تروریستی در مدرسه سید الشهدا در کابل می نویسد: عروسک شما بی تاب بود ، من لالایی را که برایش خواندی از دست داده بودم … او را با همان ظرافتی که بغل کردی ، آهسته بغل کردم! من برای او لالایی خواندم. نگران نباش عزیزم! او را روی پاهایم خواباندم! عروسک شما عادت کرده بود … اسم او چه بود؟ به یاد دارم! بهار … عزیز من ، قول می دهم دیگر نام او را فراموش نکنم. وقتی از مدرسه به خانه برگشتید ، به ظرف پلاستیکی و بشقاب خود نگاه خواهید کرد. امروز کمی آشفته بود … من آنها را مطابق میل شما ترتیب دادم! بوی لباس های چین دار صورتی و طلایی را حس کردم …

دخترمن! عروسک شما درمانده بود.
من لالایی را که می خواندی از دست داده بودم …
آروم آروم با همون ظرافتی که بغلش کردی بغلش کردم!
من برای او لالایی خواندم.
نگران نباش عزیزم! او را روی پاهایم خواباندم!
عروسک شما برای …
همانطور که نامیده می شد
به یاد دارم! بهار …
عزیز من قول می دهم دیگر نام او را فراموش نکنم.
وقتی از مدرسه به خانه برگشتید ، به ظرف پلاستیکی و بشقاب خود نگاه خواهید کرد.
امروز کمی آشفته بود …
من آنها را به دلخواه خود مرتب کردم!
بوی لباس های چین دار صورتی و طلایی هم می دادم …
بوی تو هنوز در خانه من است.
کاش یک روسری جدید داشتم که چند روز پیش برای شما خریده ام …
چقدر روسری آبی زیبا بود …
نمی دانستم تو نمی آیی دختر مادر! ‌
می خواستم عید قربان را یادآوری کنم که یک ماه برده داری بود.
شما یکی از کتابهای خود را گذاشتید! چقدر خوب است که من کتاب شما را به یاد می آورم …
بعد از طلوع به تو زنگ زدم ، چقدر بی گناه می خوابیدی!
عشق مادری من به من گفت کودکم را بیدار نکن. می گویم فردا عجله نکن!
دختر ، با ایمان من روزه بگیر.
آنها هم شما را به زبان گرسنگی و هم بدون خوردن عواقب آن کشتند …
در تصور من ، زبان مادران غمگین …
“صبور باش! صبرشان تمام می شود ، اما خودت باش.”
هنوز هوا نفس نکشیده ام …
گرد و غبار دستانم را نزدم تا بتوانم كاملا نفس بكشم و تا ابد بوي روحم را داشته باشم …
در گرما و سرمای افغانستان من سر خانه های بسته را ندیده ام …
من فقط شکوفه زردآلو تو را شنیدم …
من شیرینی خربزه های تابستانی تو را نچشیدم …
من خنکی باد نورستان را روی صورتم احساس نکرده ام …
پنجره های چوبی خانه مان را با صدای صدای آنها باز نکردم …
من حتی به بازار رنگارنگ شما نرفته ام …
چقدر خودمخواهم!
من فقط کمی در مورد مهربانی شما گفتم!
من حتی انفجار را ندیده ام!
اشک مادر و پدر را ندیده ام !!
من رنج دختری را ندیده ام که قلم را با چشمان خود گرفته باشد!
من حتی صداهای وحشتناک نشنیده ام!
حتی احساس نمی کردم زینب به مدرسه می رود و نگران آمدن او هستم!
من همه اینها را نفهمیدم!
اما دخترم از کابل …
دختر دشت برچی …
دختر همان است که اگر من در هواپیما باشم …
دخترم هم می توانست در این مدرسه باشد!
خیلی دوستت دارم ، طرف غمگین را دیدم …
هر جا که باشم ، من دختر داش برچی هستم …
غم تو اعماق جانم را می سوزاند …
مادر غمگین …
افغانستان!
من دختر دشت برچی هستم …
نام من ، روح من ، اشک چشمانم ، قربانی غم های تو …
عزیزم ، کابلستان من ، افغانستان من ، جهان زندگی خود را مدیون توست …
“رحمان رحیم … جانستان …”

انتهای پیام /